Ασυμβίβαστη, απόλυτη, μοναχικός πολεμιστής και γνήσιο θηλυκό. Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να δίνει, αλλά και θέλει να «παίρνει» αυτό που δικαιωματικά της ανήκει.

Συνέντευξη στην Λίλα Καλοσκάμη

Νερό στο κρασί σου βάζεις;

Γιατί να το κάνω βρε αγάπη μου αυτό; Γιατί να το πιω νερωμένο; Δεν το πίνω καθόλου!

Είσαι δηλαδή ασυμβίβαστη και ατίθαση;

Ειλικρινά αυτή την έκφραση την έχω ξανακούσει στο σχολείο. Κρατούσαμε λευκώματα που μας έγραφαν οι συμμαθητές μας. Αυτά τα δύο, ασυμβίβαστη και ατίθαση μου τα είχανε γράψει στο λεύκωμα από τα δεκαπέντε μου χρόνια. Ναι είμαι!

Το ξέρεις ότι με τον τρόπο που μιλάς, που περπατάς, που τινάζεις τα μαλλιά σου βγάζεις έντονα το στυλ του «Μην αγγίζετε»;

Ναι αυτό τo «μην αγγίζετε» το έχω από μικρό παιδί. Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα. Ως άνθρωπος έχω όρια και πιστεύω και στα όρια. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα απλό. Στο ίδιο μου το σπίτι να ήθελε να έρθει η μητέρα μου θα χτύπαγε την πόρτα. Όπως και εγώ στο σπίτι της μητέρας μου, στο πατρικό μου, θα χτυπούσα πρώτα. Είμαι πολύ τυπική σε κάποια πράγματα. Δεν θέλω να μου υπερβεί κάποιος τα όρια. Μπορεί να είμαι ο καλύτερος άνθρωπος και να γίνω ο χειρότερος αν υπερβείς τα όρια. Είναι η προσωπική μου ζωή. Δεν μπορεί να επέμβει ο καθένας. Δεν θα το κάνουμε «μπάτε σκύλοι αλέστε».

Στην εποχή που ζούμε θεωρείς πως τα όρια σε όλα τα επίπεδα έχουν χαθεί;

Εντελώς. Τα έχουμε ισοπεδώσει όλα πια. Χάθηκαν τα όρια, χάθηκε ο σεβασμός, χάθηκαν πολλά. Από πού να ξεκινήσω; Δες τα παιχνίδια που μεγαλώσαμε εμείς και κοίτα και τα τωρινά. Με τι παιχνίδια μεγαλώνουν τα παιδιά. Τα παιχνίδια πλέον είναι «βία». Εμείς είχαμε Μίκυ Μάους, Ποπάυ, Λούκι Λούκ και πόσα ακόμα όμορφα κινούμενα σχέδια και παιχνίδια. Τώρα όλα είναι μέσα στη βία. Έχουν αρχίσει να «ξεκοιλιάζουνε». Προχτές διάβαζα πως στην Αγγλία αυτή τη στιγμή γίνονται ομάδες με πιτσιρίκια που συναγωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα κάνει το χειρότερο φόνο, σκοτώνοντας άλλα παιδιά από τις άλλες ομάδες για να πάρουν περισσότερους πόντους την ώρα που σκοτώνουν, κάνοντας like. Για ποιά όρια μιλάμε; Την κοινωνία αυτή ποιός την δημιούργησε; Οι άνθρωποι, εμείς οι ίδιοι. Δίνουνε στα παιδιά τους διάφορα παιχνίδια για να τα «ξεφορτωθούν» λίγη ώρα, τα αφήνουν και παίζουν ανεξέλεγκτα και μετά μιλάμε για όρια; Εγώ έχω ανιψάκια και παιχνίδι με όπλο δεν τους πήρα ποτέ. Γιατί να του πάρω όπλο του παιδιού; Είναι, δηλαδή, καμάρι να μάθει να σκοτώνει; Είμαι ακόμα υπέρ της ποδιάς στο σχολείο. Γιατί να πρέπει ένα παιδάκι που δεν έχει πλούσιο μπαμπά και δεν μπορεί να έχει πολλά ρούχα να αισθάνεται άσχημα απέναντι σε ένα άλλο που κάθε μέρα αλλάζει συνολάκια επειδή η οικογένειά του έχει χρήματα; Αυτομάτως σε αυτήν την ηλικία δημιουργούμε στα παιδιά ψυχολογικά προβλήματα γιατί το ένα έχει να αλλάζει ενώ το άλλο τα στερείται. Άσε το άλλο, που πάνε σχολείο λες και πάνε σε κλαμπ. Ακόμα και εκεί χρειάζεται μέτρο, φρένο και όρια.

Ως παιδί εσύ, είχες στερηθεί κάποια πράγματα στην καθημερινότητά σου;

Από τη στιγμή που καταστράφηκε οικονομικά ο πατέρας μου και αναγκάστηκε να ξενιτευτεί στον Παναμά και να εργαστεί εκεί, ένιωσα πολλές φορές τι σημαίνει στέρηση. Πάνω από όλα στερήθηκα τον μπαμπά μου που ήταν αναγκασμένος -λόγω των συνθηκών- να μένει μακριά για να μπορέσει να μας φροντίζει και να ζούμε αξιοπρεπώς. Ευτυχώς είχα μια μάνα κυρία με όλη τη σημασία της λέξεως που στάθηκε «βράχος» στα δύσκολα. Είναι το πρότυπό μου.

Έχεις κάνει σέξι, αισθησιακές -μα πάντα με φινέτσα- φωτογραφήσεις. Γυμνό δεν θέλησες να κάνεις ποτέ;

Σωστά! Ίσως και να είμαι η μοναδική παγκοσμίως που ενώ είμαι στον χώρο του θεάματος και της τέχνης και υπήρξα αυτό που λένε «sex symbol» δεν έχω κάνει γυμνή φωτογράφιση ποτέ. Δεν με αντιπροσωπεύει. Γενικότερα στη ζωή μου, μου αρέσει το αισθησιακό, το προσεγμένο… Ξέρεις κάτι, δεν χρειάζεται να τα δίνουμε και «όλα στο πιάτο» βρε παιδί μου. Πρέπει, εμείς οι γυναίκες να αφήνουμε τη φαντασία των ανδρών να «καλπάζει».

Εκτός Ελλάδος έχεις παίξει είτε ως πρωταγωνίστρια, είτε ως συμπρωταγωνίστρια και σε διεθνής παραγωγές. Θα ήθελα να μας μιλήσεις για αυτήν την εμπειρία σου εκτός συνόρων.

Ήταν πραγματικά εκπληκτικές δουλειές που πάντα θα τις θυμάμαι με αγάπη και φυσικά θα ήθελα και στο μέλλον να ξαναδουλέψω σε τέτοιες παραγωγές.

Είχα πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα Τούρκικο σίριαλ το «Δύο όχθες, ένας Ισμαήλ» και είχα επίσης συμμετοχή στον «Άρχοντα των Βαλκανίων» που ήταν μια διεθνής συμπαραγωγή. Επίσης, συμμετείχα στο έργο του Γιώργου Λαζόπουλου στη «Μέδουσα» το ‘97, το οποίο και πήρε ένα χρόνο αργότερα βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου στο Χιούστον και ξανά στο ίδιο Φεστιβάλ βραβεύτηκε το έργο που κάναμε με τον Αλέξανδρο Λεονταρίτη, η «Αποπληρωμή». Δυστυχώς, όμως, αυτό πέρασε στα «ψιλά» γράμματα.

Το κοινό σου, όμως, σε γνωρίζει καλά, σε παρακολουθεί και σε αγαπάει.

Ναι πραγματικά. Έχω εισπράξει αγάπη από τον κόσμο. Το θέατρο είναι απρόσωπο. Η δικαίωση του καλλιτέχνη έρχεται από το κοινό του και όχι από τους συναδέλφους. Για να υπάρχω εγώ τόσα χρόνια, από τον κόσμο υπάρχω. Δεν είχα καμιά πλάτη στη ζωή μου. Ωστόσο, και από τους συναδέλφους μου και εκτίμηση έχω πάρει και σεβασμό. Φυσικά, όλα αυτά είναι αλληλένδετα. Έχω δώσει και εγώ πρώτα για να πάρω. Η εκτίμηση του κόσμου δεν σου χαρίζεται, την κερδίζεις. Όχι φυσικά με την καλημέρα.

Τι πρέπει να έχει κάποιος για να κερδίσει την εκτίμησή σου;

Η ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Η όλη του συμπεριφορά και η όλη του ζωή. Στη ζωή μου έχω αγαπήσει πάρα πολλούς ανθρώπους. Άλλα έχω εκτιμήσει ελάχιστους, μην σου πω στα δάχτυλα του ενός χεριού. Εμένα το πιο δύσκολο πράγμα είναι να εκτιμήσω έναν άνθρωπο. Να τον αγαπήσω είναι πάρα πολύ εύκολο. Αγάπη όλοι έχουμε, αγαπάμε τα πάντα. Η εκτίμηση, όμως, και ο σεβασμός είναι τα πιο δύσκολα από όλα. Δεν εμπιστεύομαι εύκολα. Μου λέει κάποιος «εμπιστέψου με», πως να σε εμπιστευθώ βρε άνθρωπε. Σε ξέρω και από χτες! Σε βάθος χρόνου κερδίζονται όλα.

Φέτος έχεις μια εξαιρετική συμμετοχή στο «YFSF». Πως προέκυψε η συνεργασία σας;

Μου έκαναν από την παραγωγή ένα τηλεφώνημα και μου ζήτησαν να μιλήσουμε για να κλείσουμε ένα ραντεβού. Υπέθεσα πως με ήθελαν για την επιτροπή, ήμουν σίγουρη δηλαδή. Μου λένε όχι. Σε θέλουμε στο παιχνίδι ως παίχτρια, διότι έχεις το ατού πως παίζεις, τραγουδάς, χορεύεις, οπότε μπορείς να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες του παιχνιδιού. Γιατί να σε έχουμε μόνο σε μια καρέκλα και να κρίνεις ενώ μπορούμε να εκμεταλλευτούμε όλα τα ταλέντα σου; Το σκέφτηκα για καμιά εβδομάδα και λέω «ενδιαφέρον θα έχει να μπω σε αυτό το τριπάκι». Φυσικά δεν είναι και εύκολο από θέμα χρόνου. Θέλει πολλές πρόβες, γυρίσματα κ.τ.λ. Εννοείται πως μέτρησε πολύ το γεγονός του ότι έχει και φιλανθρωπικό χαρακτήρα καθώς και το ότι μέχρι το τέλος δεν φεύγει κανείς, δεν είναι δηλαδή ανταγωνιστικό. Εάν ήταν να πάω και να φύγω δεν θα πήγαινα καθόλου.

Μέχρι στιγμής ποιά θεωρείς την καλύτερή και ποιό επιτυχημένη μεταμόρφωση σου;

Τόνι Σφήνος. Η απόλυτη υπέρβαση που έκανα γιατί ήταν εντελώς κόντρα σε μένα. Μια ακόμα μεταμόρφωσή μου, που θεωρώ πολύ επιτυχημένη και με πολύ καλή απόδοση, ήταν η Ραφαέλα Καρρά.

Είναι της μόδας οι καλλιτέχνες να παίρνουν μέρος και σε διάφορα άλλα παιχνίδια, τύπου επιβίωσης. Θα έπαιρνες μέρος εάν στο ζητούσαν;

Είμαστε με τα καλά μας; (γέλια) Όχι βέβαια. Είμαι εγώ τώρα να τρέχω στο survivor; Ούτε στα είκοσι μου δεν θα πήγαινα. Δεν έχω καμία σχέση με τον αθλητισμό. Εγώ ήμουν πάντα καλλιτέχνης, ποτέ αθλήτρια. Φαντάσου πως δεκατεσσάρων ετών πήγα βόλεϊ, δεν άντεξα πάνω από έξι μήνες και έφυγα. Δεν μπορούσα. Το καράτε που έκανα είναι άλλης φιλοσοφίας. Εγώ, όμως, δεν έχω τον αθλητισμό μέσα μου. Δεν είναι ούτε η φύση μου, ούτε το σκαρί μου.

Έστω ότι πας για μια εβδομάδα. Θα μπορούσες να αντέξεις την πείνα, την έλλειψη υγιεινής;

Ποια εβδομάδα (γέλια)! Ούτε ώρα, ειλικρινά ούτε ώρα. Δεν είναι τόσο η πείνα, όσο το γεγονός ότι εγώ δεν είμαι άνθρωπος του camping. Δεν δέχομαι να κάνω camping και ας μου λένε είναι ωραίο, θα σου αρέσει. Μου αρέσει η φύση, την αγαπώ, αλλά να τη βλέπω και να τη χαίρομαι από το σπίτι, από το δωμάτιο. Δεν με νοιάζει η πολυτέλεια, ας είμαι και σε ένα μικρό δωματιάκι.

Η δική σου σχέση με το χρήμα ποιά είναι;

Δουλεύω από τα δεκαπέντε μου για να μπορέσω να συνεισφέρω και εγώ στο σπίτι. Εκτός από το ότι λάτρευα την τέχνη μου, τον χορό, τον οποίο και σπούδασα στη σχολή της Καίτης Χόλντεν, ένας ακόμα λόγος ήταν και βιοποριστικός, διότι ο πατέρας μου όταν ήμουν ακόμα παιδί, οκτώ ετών, είχε μια μεγάλη οικονομική καταστροφή και αναγκάστηκε να ξενιτευτεί στον Παναμά. Δούλεψα πολύ «σκληρά» και εγώ. Εκτός από τον χορό, έκανα μόντελινγκ, τηλεόραση και ταυτόχρονα διάβαζα για το σχολείο. Σέβομαι τα χρήματα. Ούτε τα σκορπάω, ούτε τα πετάω. Είμαι ένα εργαζόμενο κορίτσι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Ένα σκληρά εργαζόμενο κορίτσι τι ζητάει από έναν άνδρα;

Πολλά πράγματα μα πάνω από όλα να είναι ευγενής.  θέλεις να δοκιμάσεις έναν άνδρα βγες μια βόλτα μαζί του, να οδηγεί φυσικά εκείνος το αυτοκίνητο και φυσικά χωρίς να ξέρει πως πας να τον τσεκάρεις. Δες τη συμπεριφορά του στον δρόμο. Από εκεί θα καταλάβεις τα πάντα. Θα δεις τι άνδρας είναι. Εγώ είμαι δύσκολο παιδί. Να έχει ακεραιότητα χαρακτήρα, αυτό που λέω πάντα για όλο τον κόσμο. Να μπορώ να τον θαυμάσω ως άνθρωπο. Το μέσα του να θαυμάσω, εκτός του ότι πρέπει να μου αρέσει και απ‘ έξω. (γέλια). Είναι το «κλικ» που λέμε. Όλο αυτό είναι χημεία, είναι και άλλα πράγματα. Δεν έχω στάνταρ. Ωστόσο, εννοείται πως θέλω σεβασμό, πίστη, αφοσίωση, ασφάλεια. Να είναι αρσενικό παλαιάς κοπής.

Τον μεγάλο έρωτα τον έχεις συναντήσει;

Για εμένα δεν είναι μόνο ένας ο μεγάλος έρωτας. Έχω ζήσει μεγάλους έρωτες. Έχω ερωτευθεί και με έχουν ερωτευθεί.

Οι άνδρες πλησιάζουν της Ελένη ή την Ελένη Φιλίνη;

Όλοι λένε θέλουν την Ελένη. Με πλησιάζουν για την Ελένη. Πού την ξέρουν την Ελένη; (γελάει) Θα ήμουν χαζή να πιστεύω πως κάποιος έρχεται γιατί ξέρει την ψυχή της Ελένης. Γιατί για να την μάθει θέλει κόπο. Δεν με ενοχλεί που κάποιος μπορεί να με πλησιάσει επειδή με γνωρίζει ως ηθοποιό. Λογικό είναι.

Αυτό όμως εν μέρη δεν δηλώνει και κάποιο «συμφέρον» με την έννοια πως «κοιτάξτε η σύντροφός μου είναι η Ελένη Φιλίνη»;

Έχεις δει καμία σχέση εσύ που να βασίζεται σε μη συμφέρον; Τα πάντα είναι συμφέρον. Όλες οι σχέσεις έχουν μέσα τους το συμφέρον. Ακόμα και να σου αρέσει ένας άνδρας ή μια γυναίκα συμφέρον είναι. Γιατί δεν πας με κάποιον που δεν σου αρέσει; Ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου να είναι, αν δεν σε ελκύει κάτι, πως θα βγεις μαζί του.

Δεν θέλησες ποτέ να παντρευτείς, να δημιουργήσεις τη δική σου οικογένεια;

Εμένα οι σχέσεις μου ήταν σαν γάμος. Το τυπικό μέρος ίσως να μου έλειψε και αυτό γιατί βαριέμαι τα διαδικαστικά, όχι τίποτα άλλο. Γενικά τα βαριέμαι τα διαδικαστικά. Δηλαδή τι; Όταν έχεις έξι χρόνια σχέση, σαν γάμος δεν είναι; Από εκεί και πέρα ξέρεις τι γλύτωσα αν είχα παντρευτεί και χώριζα; Δικαστήρια, δικηγόρους, διαμάχες, πάρε αυτό εσύ, κρατάω αυτό εγώ. Πω πω Χριστέ μου αυτά μπορεί να με «διαλύσουν» εμένα.

Δεν προχώρησες σε έναν γάμο με την λογική πως αργότερα θα χωρίσεις;

Ναι. Ήξερα πως θα χωρίσω γι αυτό και δεν προχώρησε σε γάμο. Αυτό το ξέρεις. Πάντα το ξέρεις. Έτσι τουλάχιστον νομίζω εγώ. Αυτό που έχω να πω είναι όσοι χωρίζετε να μην τρώτε τις σάρκες σας και «βγάζετε» τα μάτια σας ειδικά αν έχετε παιδιά. Ένας λόγος που δεν έκανα παιδιά είναι πως καταρχήν δεν θα ήθελα μετά να χωρίσω αλλά και αν συνέβαινε αυτό, που να ξέρω μετά εγώ αν ο άλλος δεν θα ήθελε μετά να με εκδικηθεί μέσα από το παιδί μας; Τόσα ακούμε καθημερινά. Ο ένας σκότωσε την κόρη του, ο άλλος τον γιό του για να εκδικηθεί λέει την πρώην σύζυγο του. Η άλλη σκοτώνει τα παιδιά για να εκδικηθεί τον άνδρα της. Όλα αυτά είναι παρανοϊκά πράγματα που λες πως αυτά τα κάνουν κάποιοι που κατά τα άλλα είναι άνθρωποι. Που δεν ήταν έτσι όμως πριν ένα χρόνο, πριν δύο χρόνια.

Ενώ λατρεύεις τα παιδιά, γιατί επέλεξες να μην φέρεις στον κόσμο ένα δικό σου;

Μπορεί να σε φάω αν δω ότι πειράζεις παιδί, γέρο ή ζωάκι. Είμαι πολύ ευαίσθητη απέναντι σε αυτά τα πλάσματα. Για να φέρεις όμως στον κόσμο ένα παιδί πρέπει να αφοσιωθείς εξ’ ολοκλήρου στο παιδί αυτό, για να γίνει σωστός άνθρωπος στην κοινωνία. Γενικά, όμως, δεν έχω αυτό το ένστικτο βρε παιδί μου. Είναι κακό; Δεν αισθάνθηκα την ανάγκη ποτέ. Δηλαδή, τι σημαίνει πρέπει να παντρευτούμε, πρέπει να κάνουμε παιδί, πρέπει το ένα, πρέπει το άλλο. Γιατί ρε παιδιά πρέπει; Ποιός το επιβάλει δηλαδή; Δεν θα με «κλείσει» εμένα η κοινωνία σε κουτάκια. Όχι, δεν θέλω να το κάνω. Δεν ενοχλώ κανέναν. Δικαίωμά μου είναι να μην θέλω. Δεν έχω ούτε και τον εγωισμό με το ζόρι να έχω τη «συνέχειά» μου μέσα από ένα παιδί. Ποιά συνέχειά μου; Σε ποιόν πλανήτη; Αυτόν που τον αφανίζουμε κάθε μέρα και καυχιόμαστε!

Σε δύσκολες περιόδους της ζωής σου, η δύναμή σου ποιά είναι;

Η δύναμη βρίσκεται μέσα μας. Σε αυτά που αγαπάμε και σε αυτούς που αγαπάμε.

Photographer: Πάνος Γκέκας ,Make Up  Artist: Έλενα Δερμεντζόγλου,Hair Styling: Kalliope

Ευχαριστούμε για την φιλοξενία το Du Monde Café στην Νίκαια